ธรรมชาติที่มนุษย์เอาชนะไม่ได้

เรื่องเกิดตายในสังขารชาติกำหนด
หน้าที่เกิดให้กำกำไว้ชาติของขันธ์
ชาติกำหนดนี่ต้องทำต้องเป็นวรรณ
ชาติชี้นั่นชาติชี้นี้คนสังคม
เก่าชเเลแก่ชราเวลาหด
ชราเอยชราหมดดึงกลับกู่
ร่วงโรยไปเปลี่ยนแปรไปหลายคนครู
เก่าแก่ดูพยายามอยู่ยืดชีพนาน
มรณามรณังพังตั่งไม่
ตายจากใดระยะแตกแหลกไม่อยู่
พลัดพรากใดเกิดดับไปของสูตู
แตกตายอยู่กายแตกตายมลายไป
โสกะโศรกจองไว้โลกทุกข์จ้องจด
โศรกกำหนดภัยมาบดภัยวัฏฏะ
โสกะกอดรัดโศรกกัดพิบัตปะทะ
โสกมีนะสักกังมีโสกะเทียม
ปริเทวะเวทนานะเขาชี้ช่อง
รำพันจองพิรี้พิไรรำพันอยู่
วนวนไปรำพันไร้เหตุผลดู
รำพันผู้หลงนั่นเราเขาของมี
ทุกขังกักทุกขังเกิดกิเลสต้อง
ทุกขังท่องหนีทุกเข็ณต้องดีขึ้น
 ทนสภาพทุกข์ไม่ได้บีบคั้นดึง
 ทุกข์มาถึงเหมือนขังตรึงมีไข่ฟอง
โทมนัสเสวยอัตต์ว่ายงยืน
เสพสิ่งคืนให้เสวยอารมณ์ข้า
โทมนัสเสพเสวยสิ่งธรรมมา
 เสวยนะเสวยน่าเสวยใด
 อุปปายาสอาจยาตราอุปปัตเรื่อง
อุปาเรือนอุปปายาสคับแค้นผง
 อุปยาสอัตตานาจุดติดลง
 อุปปัตส่งคับแค้นตรงไม่หายไป